Noc pełna magii i zabawy. Święto wody i ognia, Słońca i Księżyca, miłości i płodności. Dla młodych było to święto podobne do dzisiejszych Walentynek.
W tę najkrótszą noc roku, z 21 na 22 czerwca, całą noc płonęły ogniska. Starsze kobiety wrzucały w ogień zioła co miało zapewnić płodność ziemi i ochronić przed złymi mocami. Tańce wokół ognisk i skakanie przez płomienie miały moc oczyszczającą i chroniły przed chorobą i urokiem.
Niezamężne dziewczęta plotły wianki z ziół i kwiatów i puszczały na wodę, a chłopcy starali się je wyłowić. Czyj wianek został wyłowiony tej dziewczynie wróżono szybkie zamążpójście. W tę jedną noc pozwalano również młodym parom na samotne spacery po lesie w poszukiwaniu kwiatu paproci, którego odnalezienie wróżyło szczęście.
To stare, słowiańskie święto miało wiele nazw. W zależność od regionu nazywano je nocą kupalną, kupalnocką, kupałą. Na Mazurach i Warmii była to palinocka, na południu Polski sobótka.
W X w., po przyjęciu chrześcijaństwa prastare zwyczaje zostały włączone w święto wigilii św. Jana i tak Noc Kupały stała się Nocą Świętojańską.
